New year - met 'n Bang

"No more champagne," sing ABBA, "and the fireworks are through. Here we are, me and you, feeling lonesome; feeling blue..."

I wish.

In Nederland is vuurwerke (ook) illegal behalwe vir die vier uur om Nuwejaar. Dit het niemand verhoed om van de Kerst af so aan en af 'n geraas te maak nie. Vanoggend by die werk het ek gedink die Duitsers val ons weer in. Later toe ons rondgeloop het in Leiden, het ek gesien dis tienerseuns met klappers groter as sigare wat hulle met 'n allemintige lawaai op die grond neersmyt. Eintlik was die geraas 'n paar oomblike nadat dit neergemyt is. Klink soos 'n haelgeweer wat hier langs jou leeggemaak word. Dit was die begin...

Twee ure voor middernag het die klappers non-stop begin dawer. Middernag kon niemand mis nie. Die raserige maar boring klappers is gelukkig met mooi vuurwerke vervang toe die nuwe jaar opdaag. Maak nie saak in watter rigting ons kyk nie, die lug is steeds versier. Ons sukkel om in ons "klankdigte" huis 'n normale gesprek te hê en dit is nou al 'n uur na middernag...

Die foto's op dese blog is nie vreeslik artisties nie. Die bedoeling is kwantiteit, nie kwaliteit nie. Al drie is uit ons huis uit geneem. Ek is heeltemal te senuweeagtig om die ruite oop te maak en ons max vandag was -4, so, ja... Daar moet onthou word dat dié nie georganiseerd is nie. Elke vuurwerk word deur elke Jan Rap afgeskiet. Net Jan Rap. Sy maats is besig met hulle eie vuurhoutjies.

Wel, dis 'n Nuwe Jaar. 'n Nuwe begin en al die mooi goed wat mens op kaartjies lees. No more champagne and the fireworks are not quite through...

Somerkersfees

Welkom, o stille nag van vrede,
onder die suiderkruis,
Wyl stemme uit die ou verlede oor sterrevelde ruis.
Kersfees kom, Kersfees kom –
Gee aan God die eer.
Skenk ons ‘n helder Somer-kersfees
In hierdie land, o Heer.

Hoor jy hoe sag die klokke beier in eeue-oue taal.
Kyk, selfs die nagtelike swye vertel die ou verhaal.
Kersfees kom, Kersfees kom –
Gee aan God die eer.
Skenk ons ‘n helder Somer-kersfees
In hierdie land, o Heer.

Voel jy ook nou sy warm liefde as ons die dag gedenk,
Toe Hy sy Seun aan ons gegee het – ons grootste Kersgeskenk.
Christus kom, Christus kom –
Gee aan God die eer.
Skenk ons ‘n helder Somer-kersfees
In hierdie land, o Heer.

- Koos du Plessis

Waar Dawid die wortels begrawe het

Waarom sou Dawid wortels wou begrawe? Wortelstokke verstaan ek uit 'n botaniese oogpunt; dié is immers ondergrondse stingels wat tot nuwe plante kan lei, maar wortels? Wortels?

Ek gaan einde Februarie/begin Maart bietjie Kaapstad toe vir net bietjie meer as 'n week. As ek poëties wil klink, kan ek vertel dis om my wortels te gaan opsoek, maar ek weet wat die waarde van 'n wortel is. Wortels word gebruik om te spaar vir die maer tye, die droë tye en die tye wanneer dinge nie noodwendig gaan soos wat jy dit sou wou hê nie. Wortels word ook gebruik om die maer tye en lywe bietjie aan te help. Daar is die wortel van alle kwaad, die vierkantswortel, die wortels wat mens moet gaan soek, dié wat sommer by Pick n Pay beskikbaar is, die witwortel, die ding wat jou tande aan jou kake heg, die wortels wat Dawid begrawe het en die goed wat wortel en tak uitgeroei moet raak.

Ek het dit miskien nie broodnodig om 'n draai in my geboorteland te gaan maak nie, maar ek het dit wortelnodig.

Stock taking

As student het ek en my woonstelmaatjie vir Studentwise gewerk. Ons het ons geld op die straathoeke verdien deur pamflette uit te deel en tot in die kleiner ure van die nag gewerk as kelners of by stock takings - wat ons verafrikaans het tot stokke tel. Nou is dit amper Kersfees; amper Nuwejaar. En ek tel die stokke van my lewe op en bou 'n huisie wat die wolf dalk maklik sal kan omblaas.

Miskien is dit net hierdie week, maar my moed en weerbaarheid is laag. Dit voel asof ek myself iewers langs die pad verloor het. My persoonlikheid het van ekstrovert na nugter weet wat verander. Wat is die Afrikaans vir confidence? Ek het in elk geval myne verloor en maak nie saak hoe ek daaroor dink nie, ek kan nie 'n konkrete rede vir die verandering vind nie. Ja, die taal is anders, maar ek kan myself verstaanbaar maak, maar tog swyg ek meestal. Dis nie hoe ek myself ken nie.

Hoe kan mens terselfdertyd so gelukkig en so ongelukkig wees? Ek sal dit nooit aan Rods kan doen om daarop aan te dring dat ons moet terug na waar die son skyn nie. Hy is sielsgelukkig hier en ek is gewoonlik heel tevrede om hierdie kans om in die vreemde te kan woon en werk te kan benut. Ons toer, ons beleef goed waarvan ek maar kon droom. Nou wie en wat wil ek nog hê om regtig gelukkig te wees? Of is ware geluk een van die dinge waarna mens streef, maar nooit werklik besit nie?

Simfonie konsert

Dis bitter koud hier op die oomblik. Vandag se max was 'n volle 1 graad. Môre lyk nie veel beter nie. Vrydagaand was self nader aan Eskimoweer as wat ek gewoonlik van hou. Maar dit het ons nie gekeer om Dordrecht toe te gaan nie. Merel van my kantoor speel (tweede) viool in die Dordrechtse amateur simfonie orkes en toe sy met kaartjies by die werk opdaag, het ek sommer vinnig gekoop. Dis kos vir die siel.

Dit was ysig daarso. Ons het sommer dadelik gery toe ek by die huis opgedaag het en was dus albei moeg en moeilik en redelik honger. Gelukkig was daar 'n restaurantjie by die teater en ons het daar nogal lekker geknibbel voor ons gaan orkes luister het. Soos dit met alle Nederlandse do's gaan, was daar 'n lang speech aan die begin. Eers deur die orkesleier en daarna deur die burgemeester. Die orkes is die jaar 125 jaar oud en ons het 'n lang relaas aangehoor oor die geskiedenis - soos dat die ouens in die oorlog op volmaannagte moes oefen agv 'n verpligte ligte-uit alle nagte. Voor al die gepratery het die hobo-speler opgestaan en almal het hulle instrumente ingestem. Rods weet ook nie waar die tradisie vandaan kom dat dit juis die hobospeler moet wees nie, maar ek is seker as ek oom Google vra, sal dié wel weet.

Die eerste stuk was nie so mooi nie en die mense het maar polite hande geklap. Die tweede stuk, was 'n stuk van Rachmaninov en is deur 'n solis (op die klavier) Eliane Rodriques gespeel. Sy was absoluut briljant. Die musiekstuk begin op dieselfde wysie as Celilne Dion se All by myself tot net voor die koortjie. Dit was amazing. Die klavierspeler het die interessantste skepping gedra. Dis 'n griekse rok met die twee los stukke wat voor afhang tot op die grond, maar in 'n diep en kleurvolle oranje wat van kleur verander soos sy beweeg. Die encore daarna, was heeltemal eg.

Na pouse het ons na die laaste twee stukke (beide deur Russiese komponiste) geluister. Die dirigent is 'n Rus wat seder 76 (my geboortejaar) al by die orkes betrokke is, so dis seker te verstane dat hy van Russiese musiek hou. Na afloop van die konsert het ons ons baadjies van die oorvol rakke gaan afhaal en huis gekry. Dis vir my die vreemdste gedagte. Omdat die vertrekke almal verwarm is, hang mens jou baadjie aan die kapstokke by die deur op en glo vas dat as jy 'n paar uur later dit gaan soek, dit steeds daar sal wees. En dit is. Ek dink ek het vertrou-issues wat ek saamdra. Mensbagasie. Maar ek dra ook ligte note en vreugde met my saam. En dié is lig.

Memories

2003 vs 2008 Nie veel het verander nie

2003 - Greenwich

2003
2008

Ons was in Maart 2003 in London. Vyf en 'n half jaar gelede. Time is fun when you're having flies...

London

Wat 'n heerlike, maar koue langnaweek! Ons het Donderdagoggend douvoordag al by die stasie gewag vir die internasionale trein België toe. In Brussels was die paspoortkontrole om op die Eurostar te klim amper so streng soos op vliegtuie, maar ten minste is ons bagasie nie geweeg nie. En kan daardie trein nou vir jou hardloop! Dit lyk of die karre geparkeer is langs jou en as 'n ander Eurostar van voor af verbyjaag, neem dit so bietjie minder as twee sekondes vir die twee om hallo en babaai te sê.

Ons was die naweek regte toeriste. Het foto's van Big Ben om dit te bewys. Ons het vir 'n spin op die oog gegaan, het op die dek van die toeristebus foto's geneem, het die boot al in die Teems af tot by Greenwich gevat en het Burger King geëet.

Tussendeur was ons aande vol kuier en lag. Ons het die Smiths, vir Kelly-hulle, Andy en Suzaan en hulle pragtige seuntjie gesien. Ons het saam met Catherine gaan suikderoordosis kry by 'n lekker roomysplek en het een môre eers na drie by die hotel aangesuiker nadat ons agtergekom het dat die nagbusse se skedules meer van 'n guidline is...

Daar was maar min geslaap, want ontbyt was van 7 - 9 en 9uur sluit daardie kombuisie onverbiddelik dig. So min as daar geslaap is, so veel is daar geëet en gestap. Ek dink ek het ewe veel gewig opgetel agv die spiere wat ek gebou het as die onwettige kalorië wat ek ingeneem het. Maar elke sekonde was die moeite werd.

Dit was heerlik om in 'n winkel in te stap en iets anders as plein of paprika chips te sien. Daar is 'n onbeskryfbare vreugde om tee met melk en suiker te kry sonder om spesifiek vir die laaste twee bestandele te vra. Daar is winkels groter as die corner cafe's wat hier as supermarkte deurgaan en die verskeidenheid het my amper tranerig gehad. Selfs die kleredrag is meer Suid-Afrikaans en ek het 'n tydjie in Marks en Spencers spandeer en verlang na Woolies.

Sondag het ek 32 geraak. Dis vir my 'n lelike getal, maar nie 'n sleg ouderdom nie. Ek het nie 'n idee wat hierdie jaar inhou nie, maar dan, wie het 'n idee wat die volgende dag inhou? Dalk is dit 'n jaar van reis, 'n jaar van kennis versamel, 'n jaar van vreugde. Mens kan net hoop.

Kaal voetjies in die sneeu

Ek het vannaand na 'n optrede van Karin Hougaardt gaan kyk. Nou moet ek bieg dat ek van haar goed slegs vir Bly en vir Lui lui telefoon ken. Weet nie hoe oud sy is nie, weet nie hoe sy lyk nie, weet net sy het 'n asemrige stem. En weet dat sy Afrikaans is en dat sy hier in Den Haag is.

Vanmiddag bel ek toe SA toe. So vind ek toe by tannie Max uit dat Karin haar shows altyd kaalvoet hou. Na ek vertel het van die sneeu van vanoggend sê die tannie toe so ewe droog "Ag siestog met haar ou kaal voetjies so in die sneeu..."

Na vannaand kan ek sê dat Karin ongelooflik talentvol is en dat sy waaragtag kaalvoet by ons 2 grade max was. Haar lirieke is rou en emosioneel en openlik verdedigend vir hulle reg om daar te wees. Die soort eerlikheid wat mens bewonder in ander, maar wat jou vir hulle part skaam maak. Maar ek het dit geniet. Sy kan maar terugkom hierheen.

Teetijd

Kleintyd se poppespel met al die poppe om die tafel en die kat onwillig op 'n kussing
Teetyd met minatuur koppetjies en pieringtjies
Denkbeeldige tee wat versigtig - pinkie in die lug - geproe word
Onsubstansiële koekies vol kersies en versiersels...

Net omdat ek grootgeraak het, beteken nie dat teetyd nie steeds 'n tyd van verbeeldingsvlugte mag wees nie. Dis net jammer die egte tee en koekies is nie so vullend nie.

Nog sneeu

Daar is die naweek 'nat sneeu' voorspel. Ek het gereken dit sal seker maar ysreën wees en dis ook hoe dit vanoggend begin het. Ek het gekyk hoe die reën mooi soet in lyntjies afkom terwyl daar tussendeur 'n enkele vlokkie uit gelid gedryf het. Later het die reën moeg geraak en die sneeu gelos om self te speel. Hulle dwarrel hier verby die raam, elkeen op sy eie paadjie, elkeen teen sy eie spoed. Daar is vettes en slankes, dié wat langsaam hulle weg vind, dié wat haastig is om hulle nuwe, tydelike blyplek te beset en die wat stroomop probeer talm.

As sneeuvlokkies kon dink, wat sou dit wees? Sou hulle bly wees dat hulle vir 'n rukkie in 'n ander waterfase is? Sou dit hulle behaag om te weet dat in hulle vorm hulle gravitasie teëgaan? Sou hulle onverstoord hulle weg grond toe vind in die wete dat hulle deel is van die ewige waterkringloop of sou dit hulle pla dat hulle skoonheid verlore sal gaan met die eerste druppel wat val of die eerste sonstraal wat deurbreek? Dalk is hulle gelukkig in die wete dat as hulle goed en lief is soos die Sinterklaas-kindertjies dat hulle dalk eendag weer 'n kans sal kry om 'n sneeuvlokkie te mag wees.

Sinterklaas

In plaas van Kersvader, het die Nederlanders vir Sinterklaas. Hy kom einde November per boot uit Spanje met sy helpers; die swartpiete. Hulle werk is om presente uit hulle streepsakke aan die kinders wat lief was die jaar, te gee en om die stout kinders eers 'n loesing te gee en hulle dan in die sakke te stop en terug te neem Spanje toe. Dit verklaar vir my nogal heelwat van die Spanjaarde...

Tot redelik onlangs het die swartpiete nog met latte (roede) rondgeloop, maar die ouers het gevra dat dit liewers afgeskaf raak. Van die kinders was te bang om van die koekies (pepernoten) by die swart mannetjies en vrouetjies met die rooi lippe te vat. Ek kan my goed indink hoekom daardie kinders bang was. Selfs op 'n jong ouderdom is 'n geheue 'n swaar ding om rond te dra.

Daar is net een ding waaroor ek nog wonder. Ek verstaan dat Sinterklaas al sy geld op presente (en seker lone aan die swartpiete) uitgee. Maar waarom die arme man agterop 'n 1950 trokkie gelaai moet word, gaan my verstand te bowe. Weet hy dan nie daar is sneeu voorspel vir die naweek nie?

Najaarsdroom

nog 'n najaar in die vreemde
met my drome sonder tal
en ek weet die winter kom weer
met sy sneeu wat ewig val

ek ken die Rynland-nagte
die Alpe met sy sneeu
die Swartwoud se geheime
en die liedjie van 'n meeu

maar hier buite sterf die somer
en ek sien die blare val...
en iewers skyn die somerson
op die velde van Transvaal
en erens dreun die branders
aan die strande van Natal

ek sit soms en ek luister
of ek dalk in die wind
die Vrystaat en die Boland
se stemme terug kan vind

ek ken die Spaanse nagte
die Alpe met sy sneeu
ou Amsterdam se gragte
en die liedjie van 'n meeu

Geskryf deur Koos du Plessis
beleef deur Nelle

Sneeu!

Gepantser teen die koue

Ons kar

Die groot yskas

Flentertjies kleur in 'n wit landskap

Kook en gegiggel

Ek het 'n wyse man. Hy kom seker iewers uit die ooste vandaan. Synde Kalahari.com so gaaf is om tot by ons voordeur af te lewer, het ek twee juwele van boeke gekry. Die Kook en Geniet hoef ek nie veel oor te skryf nie. Afrikaanse kookbybel. My ma het een gehad en Gesina het lankal deps op hom geplaas. Daar is resepte in hoe om beesvleis soos wildsvleis te laat proe, hoe om gemmerkoekies te bak en hoe om die verlange in jou hart te lawe met bekende geure en teksture. Jan Spies se stories is net so bekend. Daar is die sterre met hulle sterte en die tierwolf op die toilet. Sy verhale maak draaie deur die Kalahari, Karoo en die beter natuur wat wegkruip in elke mens. Dit is lag-met-'n-traan stories wat my wortels in Afrika hou.

Ek het nog altyd gereken as mens kan lees kan jy kook. Nou weet ek as mens kan lees, kan jy lag ook.

Maastricht

'n Gedeelte van Onse Liewe Vrou kerk.

In die stories lees mens altyd van die meulenaar se dogter; gewoonlik sy jongste dogter. Hierdie meul is die Biskopsmeul en in die middeleeue was die brouwers verplig om of dié een of die graaf s'n te gebruik. Demokrasie het sy voordele.


Helpoort

St Pietersberg. Die bergie is as ek reg onthou 180m bo seevlak en het 'n fort bo-op.


'n Kasteeltjie naby Drielandepunt.

Birthday Boy

Roderick het Saterdag verjaar en nadat al die mense wat ons goed genoeg in Nederland ken om te nooi na sy partytjie (albei!) besig was, het ek besluit om darem ietsie interessants met die dag aan te vang. Toe boek ek ons in 'n boot-hotel in. Toe ons klein was, het ons na Die Beertjieboot geluister en daar was 'n Hotel de Botel in. So nou het ek darem in die plek geslaap. Ons kajuit was op die onderste vloer en die gang het geruik soos wasgoed wat mens 'n week in die masjien vergeet het. Moenie vra hoe ek weet hoe sluke wasgoed ruik nie. Die kamertjie self was piepklein en darem reukloos. Maar dit was 'n plekkie om die nag te rus.

Maastrich is 'n pragtige stad. Dit dateer, soos amper alle Europese stede, ook uit die Romeinse tyd uit en daar is 'n hele doolhof van grotte onder die stad waar mens kan gaan rondloop. Dit is ook die setel van bourgondische leefstyl in Nederland. Maastrich is naby die Belgiese sowel as die Duitse grens en die kos daar is regtig lekker. Die pryse natuurlik nie.

Ons het deur Helpoort geloop en ek moes glimlag, want hoewel die Bybel ons waarsku dat die poort na die hel breed is en dat vele daar deurgaan, is Helpoort deel van die oorspronklike stadsmuur en is die poort te nou vir 'n kar om ordentlik te pas. Wat my natuurlik toe hard laat wonder hoe nou die smalle weg se poort dan moet wees. Daar is 'n magdom kerke en katedrale in Maastricht. Van hulle is omskep in teaters en boekwinkels. Vir my bly dit 'n verkeerde gedagte dat 'n kerk in onbruik verval.

Vanoggend is ons na Liége toe. Dis in België. Oppad daarheen het ek die mooiste mooiste kasteel gesien, maar daar was nie plek om te stop en 'n foto te neem nie. Dit was langs die water en 'n paar honderd meter lank met toringtjies, hoë mure en 'n berg agter waarvan al die bome herfskleurig is. Dit was so mooi. Volgende keer loop ek daardie pad... Liege self was 'n teleurstelling. Dit is 'n mooi 'vertical village' soos Rods dit noem, maar die strate was so toegebou en die verkeer was nogal erg. Ons het nie eens gestop daar nie. Nou is ek natuurlik spyt daaroor, maar op daardie stadium wou ek net uit die plek uitkom en asemkry.

Van daar is ons drielandpunt toe. Dit was pragtig. Ons is met die toring op en het vir Duitsland, België en Nederland van bo af besigtig. Onder het ons frites, bockwurst en pepermunte gehad, so die drie lande is ook daar mooi verteenwoordig.



Daar is die mooiste doolhof by Drielandepunt, maar ons het dit nie vandag gaan besoek nie. Miskien volgende keer.

Misty Monday

Vandag is 'n grys en wit dag. Dit is so mooi. Dit lyk of die wolke afgesak het tot in my wêreld en nou moet ek tussen hulle werk en loop en treinry. Soos 'n mengsel van spookasem en watte dryf hulle hier en whirl en twirl in die lugstrome wat langs die gebou rondbeweeg. Ten minste reën dit nie (nou nie) en kan ek die bleekwit sprokiesland goed waardeer.

Hot head

Ek dink nie daar is soveel vrouens wat na hulleself in 'n spieël sal kyk en dink, sjoe I'm hot! Dalk moet ek noem dat Narcissis nie in my gemanifesteer het nie... Vannaand is Koopavond. Al die winkels is tot 9uur oop. Rods is vannaand in Rotterdam, so ek het 'n vrije avond nog daarby. Toe gaan sny ek maar my hare. Ja, ek weet, antiklimaks ne. Onder andere vra ek toe vir 'n masker. Die masker is vir die hare, nie vir my gesig nie... Deel van die masker se aksies, is dat dit vir 'n halfuur verhit moet word. So sit ek toe onder 'n vreemde hittebol en kyk hoe die stoom wat dit uitstuur al om my ore ontsnap. So, vir ten minste 'n halfuur, was ek hot. Mens moet dit eintlik elke dag van jouself kan sê.

Vriesland

Net noord van waar ek is, woon die Friese. Ek weet nie of dit is waar Frieskoeie ook vandaan kom nie, maar dis teoreties 'n goeie raaiskoot. Gisteroggend het ek by die woonstel uitgewandel en 'n byt in die lug opgemerk. Mens weet net wanneer die nag onder 0 grade gaan draai het. Mens weet dit net. Ek was dus nie heeltemal so verbaas toe ek sien dat al die karre in die straat behalwe die wat onder die bome geparkeer is, se voorruite heeltemal toegeys is nie. Ek het selfs met 'n bietjie leedvermaak toegekyk hoe een ou dit probeer afskraap het. Die res van gister het heel goed uitgedraai en dit was 'n lieflike sonnige dag - al het die kwik nooit hoër as 10 gegaan nie.

Vanoggend het ek die ys verwag en gevind. Tog te fraai. Oppad Leiden toe sien ek toe iets wat ek gister heeltemal gemis het oor ek toe sommer by die treindeur staan en koerant lees het terwyl ek wag om op die volgende stasie af te spring. Vandag het ek bo gesit met die goeie uitsig wat daarmee gepaard gaan. Tussen die streinspore en op die stawe was dit spierwit. Selfs van die gruis was bedek in 'n lagie watte. Die velde waarlangs die trein verbyhaas, is suiwerwit soos ysskaatsbane en die bome glimmer en skitter vol kristalle. Tussendeur wei die beeste rustig aan hulle grasroomysies en die ganse sit op die wal; vroegoggend vies vir die water. Waar die skape heen is, weet nugter, maar die perde by Voorschoten was vanoggend skoon baldadig. En oor alles, verbeel ek my daar bo uit die trein uit, hang daar 'n stilte so wit soos die winterland.

As 'n landskap binne een nag so kan versuiwer deur slegs 'n lagie ryp, kan ek nie wag vir die eerste sneeu om te val nie.

Stop de tijd

Wat 'n dag! Gisteraand het ons tot laat gelê en TV kyk met die gevolg dat ek vandag eers - volgens die selfoon 11uur bygekom het. Die sangria mag iets daarmee uit te waai hê. Na ek gaan eet en stort en in die huis rondgedwaal het, het ek die rekenaar aangesit. My rekenaar vertel my toe dat dit vyf oor 11 is. Nou, ek is 'n vinnige meisie, maar...

Vandag het Nederland se daylightsavings afgeskakel of ingeskop. Weet nie presies hoe om dit werk nie. Wat ek wel weet, is dat die 'n ongelooflike lang dag was, dat dit skielik baie vroeër donker is as gister en dat daar op die oomblik drie tye in ons huis vertoon word. Die mikrogolf is nog op die ou tyd (selfde as SA); so ook my selfoon. Ons computers het die regte tyd iewers vandaan gevind en Rods se selfoon ook. Die muurklok in die kombuis het ons vanmiddag so naby drieuur reggestel en dié het net daar vasgehaak. So ek is in 'n huis vol vele tydzones. Dink ek moet gaan bad. En my tyd vat daarmee.

Torschlusspanik

Torschlusspanik is 'n Duitse woord en vertaal na toe-hek-paniek. Die paniek wat jou oorweldig oor die geleenthede wat jy mis en gaan mis agv jou ouderdom. Dit word dikwels gebruik vir vrouens wie se biologiese klok begin dawer en hullself dus in huwelike en kinderskry instorm.

Saterdag het ek met tannie Martie (Willem se ma) gesels. Ons gesprekke begin altyd met "Hallo Nelle, hoe gaan dit? En is daar nog nie 'n baby oppad nie?" Gewoonlik antwoord ek dit polite met 'n verskoning dat ek darem nog baie jonk is vir kinders kry en dan gesels ons verder oor die alledaagse. Maar die keer besluit ek toe om die gesprek nou maar vir eens en altyd agter die rug te kry en ek vertel haar toe ek kan nie kinders kry nie en wil nie daaroor praat nie.

Nou meeste mense sou so verleë gewees het om so 'n antwoord te kry dat hulle sommer self die onderwerp sou verander. Helaas... Ek het vir amper 'n kwartier sit en luister na hoe ek dan maar iemand moet aanneem en dat ek wel vir die lief sou word. Dalk sommer een van my broer se kinders. Asof Eddie nou sy kinders sommer so goedsmoeds sou opgee... En kyk net na my keuse: Adam is op 'n jaar en 'n half uit die speelskooltjie geskors en Peter het op dieselfde ouderdom 'n oordosis pynstroop gedrink. Dalk moet ek wag en kyk hoe die derde enetjie uitdraai.

Nou het ek sit en dink oor die ouderdom en die geleenthede wat mens verbygaan. Maar daar word ook nuwe geleenthede gebore. Mens kan sê wat regtig op jou hart is en as jy oud genoeg is, sal niemand jou stilpraat nie. Ek kan nie wag nie...

Billy the book case

How to build 3 bookcases in lots of relatively easy steps

Nr 1. Kry dit teen die 33.33 trappies op tot bo in die sitkamer. Dis soos trofeejag; moeilik, maar nie ondoenbaar nie en dit help as jy iemand anders het wat onder dra.

Nr 2. Kry dit uit die bokse uit. Kyk vlugtig na die instruksies en tel die skroefies.

Nr 3. Kry hulp... Dra koeldrank aan en hou die kamera gereed.



Nr 4. Volg die instruksies al lyk die resultaat snaaks.

Nr 5. Pak al die boeke in die huis op een rak in die boekrak. Gebruik die ander twee boekrakke om een grote te maak. Spandeer 'n lang ruk om te wonder waarmee om hom vol te maak.

Jonathan Coulton sing 'n paar briljante liedjies. Daar is die een waar die zombie baie mooi sing dat al wat hy wil doen, is om jou breins te eet. Daar is ook een oor Ikea... Ons het vandag drie boekrakke gaan kry. Hier is 'n step-by-step weergawe van hoe hulle van (swaar!) plat boksies groei tot dit wat in die sitkamer uitgestal mag word. Nou nog net genoeg boeke kry om hulle te vul :)

Grys en grou

Soms is die eerlikheid van grys en grou
'n aanmaning om te onthou
dat nie alles in swart of wit bestaan nie

Dress sense

Rods en sy ma dink daar is fout met my skoenesmaak, but when in Holland...

'n Stille naweek

Die laaste paar weke met Mom hier, was heerlik en stampvol. Ons het dit reggekry om 'n verkoue of twee, wandelinge op die strand (waar Mom se siekte dalk sy oorsprong gehad het), 'n hele paar Hollandse dorpies, Brussels, Paris, Amsterdam, 'n graad A verkoue vir my, Kinderdijk met al sy windmeule, die Haagse mark en wat nog alles in te prop. Na dit alles volg toe 'n minder lewendige week vandag sy Dinsdag weg is.

Rods was die week siekerig. Ek het my eerste vol werksweek in drie weke gehad en was dit nou vir jou 'n laaaang week. Dinsdag het ek vir my baas vir nog werk gevra. Ek moes dit dalk nie so entoesiasites gedoen het nie... Vrydagaand is ons Ikea toe vir 'n boekrak en 'n tafeltjie vir die naaimasjien. Ons het teruggekom met die tafeltjie en die gediertetjie hier bo. Ten minste eet hy nie baie nie... Praat van nie baie eet nie. Rods en Kirsti onderhandel oor 'n moontlikheid dat Bella en Donna na Mom toe kan gaan. Ek sê al die verkeerde en unjustifiable goed, so ek gaan my heeltmal van daardie onderhandelinge onttrek. En al waarop ek my verkeerde woorde kan blameer is pms. Dis vir my baie erg om foute te maak, veral foute wat ander mense seermaak. Ek skat op die ou end is dit maar net makliker om iemand anders as jouself te vergewe.

French Toilets

Moenie dat die mooi kleurvolle prentjie julle mislei nie. Parys is pragtig. Dis 'n mooi wit stad. Wit sandsteen geboue en latertyd se mooi witgeverfde geboue. Die geboue is vol frilletjies en selfs die balkonne se reëlingtjies en stoepies het gedraaide ysterwerkies op om die mense daarvan te weerhou om kortpad te vat af sypaadjie toe. Daar is beeldjies en kuns net waar jy kyk. Dit is voorwaar 'n lieflike stad. Die vrouens trek oor die algemeen pragtig aan en selfs die toeriste lyk meer respektabel as in ander wêreldstede.

Maar die toilette... Die Hollanders het 'n mooi woord. Vies. Dit is erger as sleg of vuil. Dis vies. Ga, poe! Selfs die toilette in die hotelle is, wel, vies. Ek het gewoond geraak aan die Hollandse toilette waar mens sonder nagevolge jou agterent op kan neerplak as jy so voel. (Plaas jou bille op die toiletbrille...) Dis harde spierwerk - veral na 'n klomp ure se rondloop en trappe klim - maar regtig nodig om in die lug rond te hang bo die Franse eweknieë. Maar Rods se ma sê ons moenie kla nie. Dié in China is erger...

Flenterjies Paris uit Rods se lens

Lost in France

Sacre Coeur bo op die heuwel. Daardie trappies lyk bedrieglik min op 'n foto.
Die Moulin Rouge is ietwat kleiner as wat mens van die fliek af verwag.

Oppad terug hotel toe na ons vir meer as 11 uur op ons voete was.

Rods reken dat sy vrou Soviet geraak het. Magtag, maar dit was koud.

Seker die bekendste straat in Parys
Reisgenote. Ook vir die lewenspad. Die Arc de triomph is massief. Dit staan verdiepings hoër as die geboue om hom en daar in 12 paaie wat in die sirkel om hom inloop. Chaos...


Sonsondergang heel bo van die Eiffeltoring af