Ek het die Artemis Fowl boeke ontdek. Wonderlike kinderstories vir grootmense. Maar ek skat dat die Harry Potters ook in daardie klas val. Soos borste en treintjies wat eintlik vir Kleinboet bedoel is, maar Pa speel daarmee. Ons grootmense (ons groot mense - het vanoggend die skaal aangedurf) wil ook mos saam met Aremis worry as sy planne om die wêreld se rykste krimineel te word, misluk.
Maar ek het lankal agtergekom hoe mens jou in boeke kan inleef. Ek het Langenhoven se Krismiskinders gelees seker 'n jaar voor ons die Kango-grotte gaan besoek het. Volgens die storie sal die kindertjies weer wakker word as iemand met 'n liggie - selfs 'n dowwe liggie soos die van 'n kersie - by hulle kan uitkom. My ma het my nie vir 'n oomblik buite sig gelaat nie. Sy het natuurlik geweet ek het die oggend spesiaal 'n nuwe batterytjie in my flitsie gesit... Sy het natuurlik ook die Krismiskinders gelees...
Iemand anders wat die feite meesterlik bewimpel, is Leon Uris. Sy feite blyk korrek te wees, maar in Exodus verstaan jy die Jode en het hulle jou volle simpatie in 'n wêreld wat teen hulle is. Jy verstaan waar hulle vandaan kom, verstaan hulle dryfveer en begryp hoekom hulle is soos hulle is. As jy 'n sê gehad het, was die Jode bo-aan jou stembriefie. En toe gaan meneer Uris en skryf vir The Haj. Selfde feite. Maar die keer uit die Arabier se oogpunt. En nou skuif die emosies stadig aan in die ander rigting. Ek weet hy het ook boeke oor Iere en Skotte geskryf, maar ek het net soveel emosies om te versprei tussen die volke van die aarde.
Dis die prag en gevaar van met feite rondspeel. Hulle kom neuk net mooi hipoteses en vooropgestelde ideologië op. Daarom gaan ek my hou by kinderboeke waar emosies hulle nie hoef te laat hinder deur die harde werklikhede nie. En waar mens kan verdrink in die meesleuring van 'n storie wat dalk 'n gelukkige einde het.
Maar ek het lankal agtergekom hoe mens jou in boeke kan inleef. Ek het Langenhoven se Krismiskinders gelees seker 'n jaar voor ons die Kango-grotte gaan besoek het. Volgens die storie sal die kindertjies weer wakker word as iemand met 'n liggie - selfs 'n dowwe liggie soos die van 'n kersie - by hulle kan uitkom. My ma het my nie vir 'n oomblik buite sig gelaat nie. Sy het natuurlik geweet ek het die oggend spesiaal 'n nuwe batterytjie in my flitsie gesit... Sy het natuurlik ook die Krismiskinders gelees...
Iemand anders wat die feite meesterlik bewimpel, is Leon Uris. Sy feite blyk korrek te wees, maar in Exodus verstaan jy die Jode en het hulle jou volle simpatie in 'n wêreld wat teen hulle is. Jy verstaan waar hulle vandaan kom, verstaan hulle dryfveer en begryp hoekom hulle is soos hulle is. As jy 'n sê gehad het, was die Jode bo-aan jou stembriefie. En toe gaan meneer Uris en skryf vir The Haj. Selfde feite. Maar die keer uit die Arabier se oogpunt. En nou skuif die emosies stadig aan in die ander rigting. Ek weet hy het ook boeke oor Iere en Skotte geskryf, maar ek het net soveel emosies om te versprei tussen die volke van die aarde.
Dis die prag en gevaar van met feite rondspeel. Hulle kom neuk net mooi hipoteses en vooropgestelde ideologië op. Daarom gaan ek my hou by kinderboeke waar emosies hulle nie hoef te laat hinder deur die harde werklikhede nie. En waar mens kan verdrink in die meesleuring van 'n storie wat dalk 'n gelukkige einde het.
No comments:
Post a Comment