Vandag is ek te lui om 'n hele blog uit te tik. So ek c&p dit sommer so reguit uit die nuusbrief uit.
Ek was gister in vir 'n operasie. Niks vreeslik ernstig nie. Hulle wou kyk waarom ek nie swanger raak nie. Die dokters in Nederland is 'n rare klomp. Jy boek sommer by jou kamer in die hospitaal in en dan moet jy daardie verskriklike rokkie aantrek wat voor darem bietjie langer as agter is. Nes jy visione gesien het van hoe jy kaalstert in die gange gaan moet afloop, laai hulle jou darem in jou eie bed en wheelie jou na die operasievloer en -saal toe. Daar los hulle jou in iets soos intensive care, want dis ook waar die mense wat klaar geopereer is, moet wakker word. Ongelukkig moes ek my bril bo los, so van daai saal kan ek nie veel vertel nie. Dan, wanneer jou blaas wil bars, ry hulle jou operasiekamer toe. Ek het gedink dit sal soos in die flieks wees. Hierdie strakke saal met vensters sodat die getraumatiseerde familie van buite af kan instaar hoe jou hart uitgehaal word. No such luck. Dit lyk sommer soos 'n gewone ondersoekskamertjie, behalwe vir die groot lig bo die verskriklike smal bedjie. Die vorm van die lig het my aan 'nkonglomeraat van die spieels by Sutherland se teleskoop laat dink. Daar moet jy self met kale agterent oorklouter op die operasiebedjie. Wanneer ek mooi reguit le, pas my boude en skouers net-net. Daar is nie eens plek vir mens se hande nie, maar daar is mos gelukkig die armleunings waarop die moet rus. Ek het seker 'n kwartier daar op die bedjie gele en gesels met die nursie en die student-ginekeloog het homself aan my kom voorstel. Heel vriendelik gevra waar ek vandaan kom en toe bietjie oor SA gesels. Toe kom die narkotiseer en hy het 'n bangmaakgesig. Hy het my vertel hy het in SA gewerk, maar voor hy Nederlands kon praat, en moes dus in Engels en Zoeloe werk. Toe spuit hy iets in my drip in en ek weet nou nog nie wat sy eintlike nasionaliteit is nie.
Die volgende wat ek van weet, was ek terug in die intensive care kamertjie en dit kon 'n kwartier, 'n uur of 'n dag gewees het voor ek uiteindelik by genoeg was om te weet ek gaan terug kamer toe. Oppad terug kamer toe het Rods by ons aangesluit en toe doedoe ek verder. Nog 'n ruk later het hulle my roomy daar ingewheely en was sy nou chirpy. Ek wou net slaap en sy gesels land en sand met die nursies, met haar man, met haar ma oor die foon. Ek dink nie narkose het enige effek op haar gehad nie. Mind you, ek het die twee aande voor die operasie maar sleg geslaap, so dalk het dit my toe ingehaal. Ek is 8uur geopereer en kon eers na 3 'n volsin praat. En ek is nou nog nie seker in wat se taal ek gesels het met wie ek voor dit het nie.
Die Nederlanders glo nie aan medikasie nie. Ek het 2 panado's gekry wat ek net voor die op moes sluk. Mens kry ook nie medikasie om huistoe te vat nie. Wat aan die een kant vir hulle 'n klomp geld spaar en aan die ander kant vir my in die middernag ons medisynekassie laat raid het. Ons is met die trein en trem huis toe. Die laaste stukkie het ons gestap en dit en die 33 trappies tot bo in die huis het my lights-out gehad. Wat goed was, want toe slaap ek heerlik. Vandag voel ek darem weer mens. Bietjie lyfseer, maar mens.
Die koolstofdioksied waarmee hulle mens se maag opblaas om beter daar binne te kan rondgrou, los residue agter al blaas hulle jou darem meestal weer af. Ek het nog steeds die oulikste boepie. Van die gas druk hier bo teen jou midrif en dit het die snaakse effek om jou skouer heeltemal lam te maak. Soms beide, maar gewoonlik net een (die regter). Dis ietsie van 'n probleem, want ek slaap graag op my maag of as tweede opsie op my regtersy. Maar nou ja. Die dokters reken die skouerpyn hou net 2-3 dae tot al die gas weer geabsorbeer is. Mens kan net hoop.
Ek lees nou al lank na oor fertiliteit. Vyf jaar. In 40% van die gevalle, kan 'n couple nie swanger raak nie oor ietsie fout is by die man, in 40% oor ietsie fout by die vrou en in 20% van die gevalle is daar geen mediese verduideliking nie. Wel, lyk my ons is val in die 20% kategorie. Ek het nou skrape en rate gehad, hormoonbehandeling ondergaan en nou 'n operasie as 'n laaste verduideliking gehad. Die dokter het my heel vrolik kom vertel dat alles hunkydory is met my ingewande (behalwe nou dat hulle seer en gepuncture is). Dit was nie vir my goeie nuus nie, want as daar iets fout was, kon hy dit regmaak. Nou moet ons vir in vitro behandeling gaan. Maar darem eers 'n ander maand. Ek moet nou eers weer heel word. Emosioneel seker ook. So 'n affere tap mens maar.
Vandag drizzle dit hierso. Die die ideale dag om tuis en in die bed te bly en ek dink dis presies wat ek vandag gaan doen.
Ek was gister in vir 'n operasie. Niks vreeslik ernstig nie. Hulle wou kyk waarom ek nie swanger raak nie. Die dokters in Nederland is 'n rare klomp. Jy boek sommer by jou kamer in die hospitaal in en dan moet jy daardie verskriklike rokkie aantrek wat voor darem bietjie langer as agter is. Nes jy visione gesien het van hoe jy kaalstert in die gange gaan moet afloop, laai hulle jou darem in jou eie bed en wheelie jou na die operasievloer en -saal toe. Daar los hulle jou in iets soos intensive care, want dis ook waar die mense wat klaar geopereer is, moet wakker word. Ongelukkig moes ek my bril bo los, so van daai saal kan ek nie veel vertel nie. Dan, wanneer jou blaas wil bars, ry hulle jou operasiekamer toe. Ek het gedink dit sal soos in die flieks wees. Hierdie strakke saal met vensters sodat die getraumatiseerde familie van buite af kan instaar hoe jou hart uitgehaal word. No such luck. Dit lyk sommer soos 'n gewone ondersoekskamertjie, behalwe vir die groot lig bo die verskriklike smal bedjie. Die vorm van die lig het my aan 'nkonglomeraat van die spieels by Sutherland se teleskoop laat dink. Daar moet jy self met kale agterent oorklouter op die operasiebedjie. Wanneer ek mooi reguit le, pas my boude en skouers net-net. Daar is nie eens plek vir mens se hande nie, maar daar is mos gelukkig die armleunings waarop die moet rus. Ek het seker 'n kwartier daar op die bedjie gele en gesels met die nursie en die student-ginekeloog het homself aan my kom voorstel. Heel vriendelik gevra waar ek vandaan kom en toe bietjie oor SA gesels. Toe kom die narkotiseer en hy het 'n bangmaakgesig. Hy het my vertel hy het in SA gewerk, maar voor hy Nederlands kon praat, en moes dus in Engels en Zoeloe werk. Toe spuit hy iets in my drip in en ek weet nou nog nie wat sy eintlike nasionaliteit is nie.
Die volgende wat ek van weet, was ek terug in die intensive care kamertjie en dit kon 'n kwartier, 'n uur of 'n dag gewees het voor ek uiteindelik by genoeg was om te weet ek gaan terug kamer toe. Oppad terug kamer toe het Rods by ons aangesluit en toe doedoe ek verder. Nog 'n ruk later het hulle my roomy daar ingewheely en was sy nou chirpy. Ek wou net slaap en sy gesels land en sand met die nursies, met haar man, met haar ma oor die foon. Ek dink nie narkose het enige effek op haar gehad nie. Mind you, ek het die twee aande voor die operasie maar sleg geslaap, so dalk het dit my toe ingehaal. Ek is 8uur geopereer en kon eers na 3 'n volsin praat. En ek is nou nog nie seker in wat se taal ek gesels het met wie ek voor dit het nie.
Die Nederlanders glo nie aan medikasie nie. Ek het 2 panado's gekry wat ek net voor die op moes sluk. Mens kry ook nie medikasie om huistoe te vat nie. Wat aan die een kant vir hulle 'n klomp geld spaar en aan die ander kant vir my in die middernag ons medisynekassie laat raid het. Ons is met die trein en trem huis toe. Die laaste stukkie het ons gestap en dit en die 33 trappies tot bo in die huis het my lights-out gehad. Wat goed was, want toe slaap ek heerlik. Vandag voel ek darem weer mens. Bietjie lyfseer, maar mens.
Die koolstofdioksied waarmee hulle mens se maag opblaas om beter daar binne te kan rondgrou, los residue agter al blaas hulle jou darem meestal weer af. Ek het nog steeds die oulikste boepie. Van die gas druk hier bo teen jou midrif en dit het die snaakse effek om jou skouer heeltemal lam te maak. Soms beide, maar gewoonlik net een (die regter). Dis ietsie van 'n probleem, want ek slaap graag op my maag of as tweede opsie op my regtersy. Maar nou ja. Die dokters reken die skouerpyn hou net 2-3 dae tot al die gas weer geabsorbeer is. Mens kan net hoop.
Ek lees nou al lank na oor fertiliteit. Vyf jaar. In 40% van die gevalle, kan 'n couple nie swanger raak nie oor ietsie fout is by die man, in 40% oor ietsie fout by die vrou en in 20% van die gevalle is daar geen mediese verduideliking nie. Wel, lyk my ons is val in die 20% kategorie. Ek het nou skrape en rate gehad, hormoonbehandeling ondergaan en nou 'n operasie as 'n laaste verduideliking gehad. Die dokter het my heel vrolik kom vertel dat alles hunkydory is met my ingewande (behalwe nou dat hulle seer en gepuncture is). Dit was nie vir my goeie nuus nie, want as daar iets fout was, kon hy dit regmaak. Nou moet ons vir in vitro behandeling gaan. Maar darem eers 'n ander maand. Ek moet nou eers weer heel word. Emosioneel seker ook. So 'n affere tap mens maar.
Vandag drizzle dit hierso. Die die ideale dag om tuis en in die bed te bly en ek dink dis presies wat ek vandag gaan doen.
Ek het vandag jou blog per toeval gevind. Kan nie nou eens meer onthou waarna ek gesoek het nie, maar ek's bly ek het. Ek gaan nou gereeld jou blog lees. Jy skryf baie "lekker" en jou foto's is almal vreeslik mooi.
ReplyDeleteEk hoop jy word gou weer heel.