Ok, baai

Ek is een van baie kinders. Vier om presies te wees. Maar wat help al die familie jou as hulle nie met jou wil praat nie? Dis te laat om my pa te bel. Hy gaan slaap saam met die hoenders en staan saam met die koeie op. Terry Pratchet waarsku mens moet duidelik wees in jou beeldspraak, so dalk moet ek die herfraseer. Hy gaan slaap dieselfde tyd as die hoenders.... My kleinsus se foon hyl hyl hyl soos David Kramer se honne. Dit kan ek verstaan en vergewe. Jonk en besig. Maar my boeties; my liewe liewe boeties... Woon op die oomblik in dieselfde huis, so as ek daardie nommer bel, kan ek met albei praat, asook met my spaar-sussie en die twee kleintjies. Of so dag ek. Ek bel die nommer, hy lui so 'n paar keer en daar is antwoord! Oh joy, oh bliss. 'Hallo' sê ek en sit 'n glimlag in my stem. Hulle hoef nie te weet ek mis hulle so baie nie. "Ons het mense," sê die stem aan die ander kant. "Kan nie nou met jou praat nie. Ok, baai." Piiiiieeeep sê die telefoon in my oor.

Ek maak 'n internasionale oproep om hallo te sê... Dit gaan dwarsdeur Europa, seker onder die see langs Afrika af en kruip teen die land op al die pad tot by hulle - en hulle het nie tyd nie...
'...piep' sê my hart

Never blog when hungry, homesick or going piep